RODZINY ZASTĘPCZE
Jak zostać rodziną zastępczą.
Rodzicielstwo zastępcze należy do zadań powiatu przy czym poszukiwaniem zainteresowanych osób i ich szkoleniem zajmują się wyznaczeni przez starostów tzw. organizatorzy pieczy zastępczej. Przepisy dopuszczają, że zadania te może wykonywać wyodrębniony zespół w ramach struktury powiatowego centrum pomocy rodzinie.
Rodziny/osoby, które są zainteresowane rodzicielstwem zastępczym muszą zgłosić się do w/w organizatora pieczy zastępczej i przejść wstępną kwalifikację, aby zostać zakwalifikowanym na szkolenie dla rodzin zastępczych należy spełnić następujące warunki:
Rodzicami zastępczymi mogą zostać zarówno małżonkowie, jak i osoby niebędące w związku małżeńskim, pod warunkiem że spełniają następujące wymagania:
● nie są i nie były pozbawione władzy rodzicielskiej nad swoimi dziećmi oraz władza rodzicielska nie jest im ograniczona ani zawieszona,
● wypełniają obowiązek alimentacyjny, w sytuacji gdy taki obowiązek na nich ciąży,
● dają rękojmię należytego sprawowania pieczy zastępczej,
● nie są ograniczone w zdolności do czynności prawnych,
● legitymują się zaświadczeniem lekarza podstawowej opieki zdrowotnej o braku przeciwwskazań zdrowotnych do bycia rodzicem zastępczym,
● przebywają na terenie Polski,
● zapewniają odpowiednie warunki bytowe i mieszkalne dzieciom,
● posiadają własne źródło dochodu,
Osoby, które chcą zostać rodziną zastępczą, obowiązkowo odbywają czterdziestogodzinne szkolenie u organizatora rodzinnej pieczy zastępczej (obowiązkowa jest również praktyka u czynnej rodziny zastępczej). Po jego zakończeniu potencjalni rodzice otrzymują zaświadczenie kwalifikacyjne, które automatycznie potwierdza spełnianie warunków do zostania rodziną zastępczą oraz posiadanie predyspozycji i motywacji do sprawowania tej funkcji. Na kwalifikację składają się: badania psychologiczne, wywiad środowiskowy oraz szkolenie. Najczęściej używane w Polsce programy szkoleniowe to "Rodzina" krakowskiego stowarzyszenia "Pro Familia", "PRIDE", na który licencję posiada Towarzystwo "Nasz Dom" oraz autorski "SPUR" "Stowarzyszenia Zastępczego Rodzicielstwa" z Sierczynka. Są zatwierdzone są one przez Ministra Polityki Społecznej. Wszystkie programy spełniają to samo zadanie: przygotowują do pełnienia funkcji opiekunów zastępczych różnego typu. W praktyce przejście przez program szkoleniowy oznacza dla kandydatów udział w kilkugodzinnych cotygodniowych warsztatach. Są one zróżnicowane w formie, zawierają elementy wykładu, pracę w grupach, elementy psychodramy, burze mózgów, dyskusje, rozważania konkretnych przykładów. Trener prowadzi sesje tak, by jak najwięcej zdobytej wiedzy udawało się przełożyć na praktyczne umiejętności. Grupa najczęściej samodzielnie omawia temat i poszukuje rozwiązań, trener jest pewnego rodzaju moderatorem.
Dane o osobach które ukończyły postępowanie kwalifikacyjne umieszczane są w rejestrze starosty, dalej przekazywane są do sądu opiekuńczego. Sąd decyduje o umieszczeniu dziecka w opiece zastępczej. Wcześniej, po zapoznaniu się z dzieckiem i wzajemnej akceptacji kandydaci muszą złożyć wniosek o ustanowienie ich rodziną zastępczą dla konkretnego dziecka. W danej rodzinie zastępczej może przebywać jedno, dwoje lub troje dzieci, wyjątkiem są liczne rodzeństwa.
Pomoc dziecku w rodzinie zastępczej.
Rodzina zastępcza ma na celu zapewnienie pomocy poprzez wychowanie dziecka, które częściowo lub całkowicie zostało pozbawione opieki swoich rodziców.
Dzieci które trafiają do rodzin zastępczych to:
- dzieci z placówek opiekuńczo-wychowawczych,
- dzieci z rodzin niewydolnych wychowawczo, niezaradnych, nie potrafiących funkcjonować w społeczeństwie,
- dzieci z rodzin dotkniętych patologią społeczną (alkohol, narkotyki, przemoc w rodzinie i inne),
- dzieci, których rodzice są chorzy psychicznie lub weszli w konflikt z prawem,
- sieroty naturalne.
Wszystkie dzieci mają za sobą trudną przeszłość która nie jednokrotnie determinuje ich zachowanie. Rodziną zastępczym często trudno jest samodzielnie poradzić sobie z trudnościami wychowawczymi.
Gdzie szukać pomocy( ośrodki polecane przez rodziców zastępczych i adopcyjnych):
- Zespół Poradnii Pedagogiczno - Psychologicznych w Cieszynie. Plac Wolności 6, w Skoczowie, ul. Górecka 65 a.
Udzielenia pomocy psychologicznej, pedagogicznej, logopedycznej oraz z zakresu doradztwa zawodowego. Całościowa diagnoza rozwojowa dziecka, wskazanie kierunku pracy z dzieckiem, terapia indywidualna i grupowa
- Magdalena Skotnicka. Centrum Neurorehabilitacji im Zofii i Józefa Dziurkowskich. Ośrodek Terapi Poznawczo-Behawioralnej.
Ośrodek w Czeladzi, AL. Róż 12 lub Ośrodek w Warszawie ul.Ogrodowa 52/54 /87
W ośrodku prowadzona jest diagnoza, terapia, pomoc psychologiczno-pedagogiczna oraz konsultacje lekarskie w zakresie: Zaburzenia neurorozwojowe (ADHD, Zespół Aspergera, autyzm, zaburzenie semantyczno-pragmatyczne, zaburzenia zachowania, specyficzne trudności w uczeniu się-dysleksja, dysgrafia), Zaburzenia lękowe, Zespół stresu pourazowego (PTSD), Upośledzenie umysłowe, Płodowy zespół alkoholowy FAS, Zaburzenia genetyczne, Pomoc w sytuacji choroby przewlekłej.
- 3. Teresa Szumiło. Pracownia Psychologiczna ITEM – Umiejetności Społeczne, Żywiec ul. Sienkiewicza 27,
Diagnoza i terapia dzieci z FAS, Diagnostyka neurorozwoju dziecka, Stymulacja dzieci z wyzwaniami rozwojowymi, Terapia dzieci z zaburzeniami zachowania, Socjoterapia, Diagnoza psychologiczna
- Powiatowe Centrum pomocy Rodzinie w Cieszynie, ul. Bobrecka 29,
Organizowanie specjalistycznej pomocy, w tym także psychologicznej i prawnej oraz udzielanie informacji rodzinom zastępczym
- Ośrodek Pomocy Dziecku i Rodzinie - Dom Dziecka w Międzyświeciu, ul. Malinowa 4
Szkolenie dla kandydatów na rodziny zastępcze, pomoc specjalistyczna
- Stowarzyszenie Pomocy Wzajemnej „Być Razem” Cieszyn ul Księdza Janusza 3
Konsultacje psychologiczne, psychoterapia, socjoterapia, warsztaty dla dzieci i młodzieży.
5. Grupa wsparcia i szkolenia dla rodzin zastępczych Stowarzyszenie Rodzin Zastępczych i Adopcyjnych „Tęczowa Przystań”
Dzielenie się radościami i problemami rodzicielstwa zastępczego. Szukanie rozwiązań na bazie wiedzy i doświadczenia poszczególnych rodziców.
PROBLEMY ROZWOJOWE - CHARAKTERYSTYCZNE DLA DZIECI W RODZINACH ZASTĘPCZYCH
Najczęściej diagnozowane problemy rozwojowe charakterystyczne dla dzieci które trafiają do rodzinnej opieki zastępczej to:
- FAS (Płodowy Zespół Alkoholowy),
- Zespół Zaburzenia Więzi,
- PTSD (dziecięcy zespól stresu pourazowego)
-
- FAS
- Co to jest FAS?
FAS (Fetal Alcohol Syndrome - Płodowy Zespół Alkoholowy),jest zespołem umysłowych i fizycznych zaburzeń, które mogą wyrażać się jako opóźnienie umysłowe, dysfunkcja mózgu, anomalie rozwojowe, zaburzenia w uczeniu się i zaburzenia psychologiczne. FAS jest skutkiem działania alkoholu na płód w okresie prenatalnym. Alkohol powoduje więcej szkód w rozwijającym się płodzie niż inne substancje łącznie z marihuaną, heroiną i kokainą. Efekty mogą być groźne lub średnio nasilone i wyrażają się obniżeniem ilorazem inteligencji, zaburzeniami uwagi i zdolności uczenia się, aż do wad serca, dysfunkcji mózgu i śmierci włącznie. Wiele dzieci doświadcza poważnych zaburzeń zachowania i funkcjonowania społecznego, które trwają całe życie.
- Wpływ alkoholu na mózg dziecka:
Najbardziej powszechnym skutkiem jest stałe uszkodzenie mózgu, które prowadzi do trudności w uczeniu się, zaburzeń zachowania, deficytów pamięci, zespołu i innych opóźnień rozwojowych.
Skutkiem działania alkoholu na ciało modzelowate( które przekazuje informacje pomiędzy prawą i lewą półkulą i płaty czołowe) jest zachowanie opisywane jako niewłaściwe i niedojrzałe. Ciało modzelowate pomaga obu półkulom mózgowym współpracować przy podejmowaniu codziennych decyzji. Lewa półkula odpowiada za zasady, konsekwencję, precyzowanie myśli, szczegóły praktyczne i porządkowanie myśli. Prawa półkula odpowiada za myślenie abstrakcyjne, emocje i odczuwanie, twórcze myślenie i intuicję.
U dzieci z FAS brakuje wielu połączeń pomiędzy dwoma półkulami mózgu, informacje przepływają powoli i nieskutecznie co tłumaczy dlaczego osoby te najpierw działają a potem uświadamiają sobie konsekwencje swoich czynów. Pomimo znajomości konsekwencji i zasad nie są w stanie ich użyć we właściwym momencie.
- Jak rozpoznajemy FAS?
ü udokumentowane spożywanie alkoholu przez matkę w okresie ciąży;
ü deficyt wzrostu, wagi ciała i obwodu głowy
ü uszkodzenie mózgu - ośrodkowego ukladu nerwowego wyrażające się upośledzeniem funkcji fizycznych, intelektualnych i społecznych;
ü dysmorfia twarzy
Cechy dysmorficzne:
ü Szeroko rozstawione oczy
ü Krótsza odległość między wewnętrznymi i zewnętrznymi kącikami oczu
ü Opadające powieki
ü Fałd mongolski w kąciku oka
ü Wąska górna warga
ü Brak rynienki podnosowej
ü Szeroka nasada nosa
ü Spłaszczona środkowa część twarzy
ü Krótki szeroki nos
ü Zniekształcone małżowiny uszne
ü Nisko osadzone uszy
ü Małożuchwie (słabo rozwinięta żuchwa), tyłożuchwie
- Jak funkcjonuje dziecko z zespołem FAS?
W poniższych trzech sferach dzieci mają specyficzne problemy i potrzeby.
Sfera poznawcza:
ü problemy z uwagą i pamięcią;
ü trudności w ocenie
ü nieumiejętność rozwiązywania problemów;
ü trudności z rozumieniem pojęć abstrakcyjnych(matematyka, pieniądze itp.);
ü zaburzone poczucie czasu, dotyczy także zmienności zjawisk przyrodniczych
ü słabo rozwinięte myślenie przyczynowo-skutkowe,
ü nie są w stanie wyobrazić sobie tego, czego nie doświadczyły, kłopoty z myśleniem abstrakcyjnym;
ü problemy z pamięcią przestrzenną słuchową wzrokową,
ü mała zdolność przypominania sobie informacji;
ü trudności z odtwarzaniem,
ü brak możliwości samodzielnego uczenia się;
ü trudności w dostrzeganiu różnic
ü Zdarza się także upośledzenie umysłowe różnego stopnia.
Sfera społeczna:
ü nie reagowanie na zmiany wyrazu twarzy, mimikę, gesty, następstwem tego jest upośledzenia kontaktów społecznych ( trudności z ich obserwacją u innych)
ü problemy z organizacją
ü rozwój społeczny obniżony, nie adekwatny do wieku dziecka
ü łatwo można nimi manipulować i wykorzystywać w różnych sferach życia
ü problem w analizowaniu konsekwencji swojego zachowania.
ü trudności w kontaktach z innymi dziećmi
ü problemy z rozumieniem i zastosowaniem norm życia społecznego,
Sfera emocjonalna
ü nadpobudliwość, bezcelowy ruch;
ü trudności w kontroli impulsów
ü szybkie popadanie w rozdrażnienie
ü zwiększony poziom lęku który z kolei nasila zachowania agresywne
ü obniżona samoocena, często przyczyniająca się do powstawania stanów depresyjnych lub niechęci do podejmowania wysiłku
ü nie potrafią przyjąć krytyki
ü zwiększona wrażliwość na dotyk i dźwięk;
- Jak postępować z dziećmi z FAS:
Konkret -, należy unikać słów o niejednorodnym znaczeniu
Stałość – dzieci te funkcjonują najlepiej w środowisku, w którym wprowadza się mało zmian także w również komunikacji i używanego w rozmowie z dzieckiem słownictwa.
Powtarzanie – źle funkcjonuje pamięcią krótkotrwałą ,zapominają jeśli jakieś informacje zostaną wyuczone i nie były przez jakiś czas używane. - musi być to stale i regularnie powtarzane
Rutyna - stały regularny rozkład dnia - z powtarzalnymi czynnościami, łatwiej je wtedy zapamiętają. Dziecko ma wiedziec co go czeka, wtedy zmniejsza się jego lęk.
Prostota – mało informacji
Szczegółowość - trzeba mówić dokładnie to co mamy na myśli,
Zasady – ustalenie co wolno a czego nie wolno i konsekwentne przestrzeganie tego, wprowadzamy po 2 lub 3 zasady
Nadzór –. Aby dzieci z Fas mogły uczyć się prawidłowego zachowania wymagają stałego nadzoru jak u dużo młodszego dziecka
źródła: http://fas.edu.pl/, http://www.cwdir.pless.pl/
-
- ZESPÓŁ ZABURZONYCH WIĘZÓW( RAD)
Zespół zaburzenia więzi jest jednym z niewielu psychologicznych zaburzeń, które dotyczą już niemowlaków. Jest on spowodowany brakiem przywiązania do konkretnego opiekuna podczas najwcześniejszych miesięcy lub lat życia. Zespół uniemożliwia dziecku stworzenie normalnych, pełnych pozytywnych uczuć związków z innymi. Dzieci i dorośli czerpiący z jego powodu mają słabo rozwinięte mechanizmy społeczne ze względu na brak poczucia bezpieczeństwa we wczesnym dzieciństwie.
Cechy dziecka z syndromem zaburzonych więzów:
Zachowanie: dziecko często w opozycji, jest aroganckie, bezczelne impulsywne, destrukcyjne, autodestrukcyjne, kłamie, kradnie, bywa agresywne
Emocje: złość smutek, przygnębienie, depresja, poczucie beznadziejności, zmienne nastroje, drażliwość, niewłaściwe reakcje na pojawiające się emocje
Myślenie: negatywne przekonanie o sobie, relacjach z drugim człowiekiem, ogólnie o życiu, problemy z uczeniem się i ze skupieniem uwagi
Relacje: brak zaufania, kontrolowanie, manipulowanie, niestabilne kontakty z rówieśnikami, obwinia innych za swoje błędy,
Fizyczne: niska higiena która poprzez którą przyjmuje pozycje obronną, u niektórych dzieci może występować mimowolne oddawanie moczu lub stolca, wysoka odporność na ból
Moralne: brak wiary, współczucia, wyrzutów sumienia, zrozumienia i innych wartości prospołecznych
Dziecko z zaburzeniami RAD potrafi zmienić spokojną rodzinę w pole walki. Chociaż to nie rodzice adopcyjni czy zastępczy ponoszą odpowiedzialność za problemy dzieci, to jednak te, które doświadczyły zaniedbania, obwiniają swoją nową rodzinę. Staje się ona celem ataków zranionego dziecka, które, nie mając szansy na wyrażenie swojego żalu do biologicznej matki, przenosi go na najbliższych opiekunów. Takie dzieci potrafią winić nowych rodziców za spowodowanie ich gniewu, a zabawki za to, że np. się psują.
Podstawowym problemem, z którym trudno rodzicom adopcyjnym się pogodzić, jest odrzucanie przez przyjęte dzieci ich miłości i opieki. Przyczyną tego problemu jest to, iż te dzieci bardzo wcześnie nauczyły się nikomu nie ufać, bo ci, których się kocha – odchodzą, a ci, którzy powinni się nimi opiekować – nie robią tego. Skoro rodzice biologiczni, którzy powinni je kochać, wyrządzali im krzywdę, to nie są warci zaufania. Dzieci te odrzucają opiekę nowych rodziców, bo boją się ponownego cierpienia.
Dzieci, które doświadczały zaniedbywania, znęcania się i porzucenia uczą się żyć w permanentnym zagrożeniu, są czujne, kontrolują stale otoczenie, bo wiedzą, że od tego zależy ich szansa na przetrwanie. Uczą się polegać tylko na sobie. Obce jest im doświadczenie bycia cenionym, bezpiecznym i konstruktywnie wychowywanym. Nie potrafią przepraszać, spodziewają się, że w każdej chwili ktoś je może zranić. Jeśli znajdą się w nowym, przyjaznym środowisku poddają się złudzeniu, że są silne i nie boją się niczego. Nie mają rozwiniętego systemu własnej wartości umożliwiającego osądzania siebie i innych. Patrzą na świat oczami małego dziecka, wszystko jest czarno – białe: albo bardzo dobre, albo bardzo złe.
Kilka wskazówek przydatnych w wychowaniu dziecka z zaburzonymi więzami:
ü Uświadomienie sobie że nie ma jednego magicznego rozwiązania, odpowiedniego dla wszystkich dzieci
ü Zapamiętaj że gdy dziecko zmienia się, rozwija, techniki wychowania zmieniają się wraz z nim
ü Mieszaj style wychowania bo to wprowadza element nieprzewidywalności istotny do tego by dziecko nie umiało przejąć kontroli nad dorosłym
ü Pamiętaj że dziecko nauczyło się wcześnie kontrolować dorosłych by przetrwać, nauczyło się też by nie ufać dorosłym. Naszym zadaniem jest oduczenie go tego
ü Trzy podstawowe reguły postępowania z kontrolującym dzieckiem: unikaj kiedy się tylko da bitwy o kontrole, wybieraj swoje walki ostrożnie, wygrywaj te bitwy w które wchodzisz
ü Okazuj jak najwięcej pozytywnych uczuć
ü Samokontrola własnych emocji
ü Pamiętaj ze dziecko nie jest złe tylko zranione, nie pozwól aby ktokolwiek wmówił ci że jest inaczej
ü Szukaj pomocy specjalistów
Źródła: http://zwierciadlo.pl/2012, http://www.rodzinazastepcza.org,
-
- PTSD czyli dziecięcy zespół stresu pourazowego
Jest to zespół charakterystycznych objawów , pojawiających się wskutek znalezienia się dziecka bądź osoby dorosłej w sytuacji traumatycznej dostarczającej silnych, negatywnych emocji.
Mogą to być wydarzenia jednorazowe, bądź szereg powtarzających się sytuacji traumatycznych o mniejszej sile lecz dużej regularności, systematyczności i dłuższym czasie trwania. Takie doświadczenie sprawia, że zarówno osoba dorosła jak i dziecko czuje się zalęknione i wykazuje wysokie poczucie bezradności.Ten rodzaj stresu ma wpływ na wiele aspektów życia i nie pozostaje bez znaczenia dla zdrowia fizycznego, emocjonalnego i psychicznego.
Na PTSD szczególnie narażeni są świadkowie i ofiary aktów przemocy przebiegających gwałtownie , często na oczach dziecka.
Do grupy ryzyka należą także :
ü dzieci uczestniczące w wypadkach komunikacyjnych, samochodowych,
lotniczych,
ü dzieci regularnie zaniedbywane przez rodziców,
ü dzieci wykorzystywane seksualnie,
ü dzieci upokarzane psychicznie lub fizycznie.
Poczucie zagrożenia może być aktywowane w danym momencie życia dziecka przez skojarzone z urazem czynniki wyzwalając np.: kształt osoby biorącej udział w zdarzeniu, zapachy, zarys światła, frazy powiedziane przez innych w określonym tonie głosu, poczucie bezradności, dotyk w określoną część ciała, itp. Aktywacji tej towarzyszą natarczywe, powracające wspomnienia, objawy ponownego przeżywania, a także symptomy pobudzenia: drażliwość, zmiany nastroju, trudności z koncentracją, emocjonalne odrętwienie i takie reakcje emocjonalne, jak lęk, gniew, wstyd czy uczucie upokorzenia. Jest to tzw. ponowne przeżywanie tragedii. Częste jest także unikanie sytuacji, osób i obiektów przypominających wydarzenie w tym także miejsc związanych z negatywnym przeżyciem, co często jest zupełnie niezrozumiałe dla osób które nie były uczestnikami. U dziecka może występować stałe nadmierne rozdrażnienie , pobudzenie, nagłe ataki złości, napady fizycznej agresji o sile nieadekwatnej do wywołującego ją bodźca, objawy autodestrukcji przejawiające się w poszukiwaniu silnych wrażeń z ryzykiem zagrożenia życia takich jak np. brawurowa jazda , sporty ekstremalne, uzależnienia od narkotyków, nikotyny, alkoholu w skrajnych przypadkach nawet próby samobójcze. Charakterystyczne jest poczucie niskiej wartości i samooceny, trudności w relacjach interpersonalnych. Często towarzyszą uogólnione zaburzenia lękowe i stany depresyjne.
Dzieci mogą reagować na przeżycia traumatyczne w bardzo równy sposób i nie ujawniać wszystkich objawów jednocześnie. Niektóre nie ujawniają wcale.
W terapii dzieci z PTSD skuteczne są techniki behawioralne wprowadzane pod kontrolą specjalisty.
Źródła: http://pppnd.eu/?page_id, http://zdrowie.gazeta.pl/,
Przemyślenia mamy zastępczej.....
Czym jest dla mnie rodzicielstwo zastępcze.
Szansa, nadzieja, radość, spokojne dzieciństwo, perspektywa satysfakcja dla opiekunów to często spotykane określenia które podaje się rozmawiając na temat rodzinnej opieki zastępczej. Wiele z nich jest trafnych szczególnie patrząc na to oczami człowieka który nigdy nie był postawiony w sytuacji stron tworzących rodzinę zastępczą. Gdy podejmowaliśmy się trudu opieki nad obcymi dziećmi myślałam bardzo podobnie. Siedmioletnia praktyka niektóre stwierdzenia potwierdziła a niektóre zweryfikowała. Dajemy dzieciom dom, miejsce przy wspólnym stole, ciepło, staramy budować się poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Uczymy jak żyć w zgodzie z innymi respektując zasady i normy życia społecznego. Nie jest to jednak proste a momentami wydaje się wręcz niemożliwe do osiągnięcia Przez miesiące potykamy się o wałęsające się po ziemi rzeczy, wyciągamy zza łóżka brudne ubrania których właściciele nie mogą zrozumieć, że wszystko ma swoje wyznaczone miejsce. Przyłapujemy na kłamstwie i nieodrobionych lekcjach. Widzimy bunt często przeradzający się w agresję. Wysłuchujemy pretensji do całego świata.
Jednak z dnia na dzień dzieci staja się nam bliższe, zaczynamy je kochać. Widzimy jednak ich tęsknotę za naturalną rodziną i coraz częściej uświadamiamy sobie, że w życiu tych dzieci zawsze będziemy na drugim miejscu. Niby powinno to być dla nas oczywiste i zrozumiałe jednak w rzeczywistości okazuje się to bardzo trudne. Bo przecież kto wstaje w nocy by podać leki od gorączki, kto pomaga w odrabianiu lekcji, kto dba by obiad był na czas a ubrania czyste, kto spędza nie raz godziny na rozmowach, kto nie raz popłacze w poduszkę kiedy puszczają nerwy - my rodzice zastępczy.
Dziś mogę powiedzieć że rodzinna opieka zastępcza to ogromny trud dla całej rodziny ( nas i naszych dzieci) pełen niebezpiecznych zakrętów, czających się często niespodzianek zarówno miłych i przyjemnych jak i przykrych. Mniej czasu dla samego siebie i dla własnych dzieci. Urzędnicy, nauczyciele którzy mają nam pomagać a tak właściwie nie zawsze rozumieją sytuacje dziecka i naszą. Znajomi którzy często się odwracają bo kłopotliwe jest spotykanie się z rodziną wielodzietną. Społeczeństwo lokalne podejrzliwie obserwujące nas czy aby nie krzywdzimy powierzonych nam dzieci i wszech obecna opinia że opieki zastępczej podejmuje się dla korzyści majątkowej.
Opieka zastępcza to także a może nawet przede wszystkim coraz bardziej ufne spojrzenia naszych zastępczych dzieci. Radość z kolejnego przeżytego dnia kiedy to uświadamiamy sobie że przyniósł on mniej konfliktów i sprzeczek. Zadowolenie po wspólnym obiedzie. Oczekiwanie na święta i prezenty. Powoli budujące się życie rodzinne. Ogromna satysfakcja gdy pewnego dnia uświadomiliśmy sobie że radzimy sobie w sprawach w których inni dawno by zrezygnowali, że mamy siłę i wolę walki by przezwyciężyć kolejne trudności. Poznaliśmy wiele życzliwych osób którzy pomagają nam i wspierają. Nie mamy wielkiego grona przyjaciół ale ci którzy są sprawdzili się i są naszą podporą.
My dzięki rodzinnej opiece zastępczej mieliśmy okazji przewartościować nasze życie, zatrzymać się i spojrzeć na wiele spraw z innej perspektywy. Nauczyliśmy się cierpliwości, wyrozumiałości, tolerancji i pokory. Jesteśmy innymi ludźmi.
mama zastępcza
